அனசூயை - தத்தாத்ரேயன்

ஜெயமோகனின் வெண்முரசுவில் இருந்து...

பொறாமையை வெல்லும் பொறைநிலையோ கலையின் முதிர்நிலையே ஆகும். அனசூயை வாழும் பிரஜாபதியின் துணைவியாக பல்லாயிரம் மண்ணகங்களை தன் மடியில் தவழும் குழந்தைகளைப்போல காத்துவந்தாள். அன்றொருநாள் பூமி மீது இந்திரன் சினம் கொண்டான். வானில் அவன் வில் தோன்றாமலாயிற்று. தன் வஜ்ராயுதத்தை வளைதடியாக்கி மேகக்கூட்டங்களை வெள்ளாடுகளைப்போல அவன் ஓட்டிச்சென்று மேற்குத்திசையின் இருண்ட மடிப்பு ஒன்றுக்குள் ஒளித்துவைத்தான். மழையின்மையால் பூமி வெந்து வறண்டது. தாவரங்கள் பட்டு கருகின. கங்கை மணல்வரியாக மாறியது.

வைதிகர் தேவர்களுக்கு அவியிட்டு மும்மூர்த்திகளையும் வணங்கி காக்கும்படி மன்றாடினர். நாகர்கள் தங்கள் முதுநாகத்தெய்வங்களுக்கு பலிகொடுத்து வெறியாட்டாடி வணங்கினர். மானுடர் தங்கள் தேவர்களை வணங்க ஊர்வனவும் பறப்பனவும் நடப்பனவும் நீந்துவனவும் தங்கள் தெய்வங்களை வணங்கி மன்றாடின. மும்மூர்த்தியரும் தேவர்களும் இந்திரனைத் தேடி அலைந்தனர். அவனோ விண்ணக இருளுக்குள் ஒளிந்திருந்தான்.

நெய்யகன்ற அகலென பூமி தன் ஒளியவிந்து அணையும் நாளில் மண்ணில் வாழ்ந்த எளிய புழு ஒன்று தான் புழுவென்றறிந்தமையால் பொறாமையை வென்றது. அது தாகத்தால் வாடி இறக்கும் கணத்தில் அனசூயையை வேண்டியது. அன்னையே நான் இறப்பினும் என்குலம் அழியாது காத்தருள்க என்றது.

அதன் கோரிக்கையை அன்னை ஏற்றாள். அவள் கருணை மண்மீது மழையாகப் பொழிந்தது. மண்ணில் அனைத்துத் தாவரங்களும் எழுந்து விரிந்து தழைத்து மலர்ந்து கனிந்து பொலிந்தன. தேவர்கள் கோர அன்னை கருணைகொண்டாள். அவள் தவத்தாணையால் விண்ணிலும் மண்ணிலும் பத்து வெளியக நாட்கள் இருள் நிறைந்தது. விண்ணகம் இருளானபோது ஒளிந்திருந்த இந்திரன் தன் வஜ்ராயுதத்துடன் வெளியே வந்தான். அவனை தேவர்கள் கண்டடைந்தனர். தேவர்களின் கோரிக்கைக்கு ஏற்ப இந்திரன் கனிந்து மழைமுகில்களை விடுவித்தான்.

அந்நாளில் கைலாயத்துக்குச் சென்ற நாரதர் முக்கண்முதல்வனை வணங்குவதற்கு முன்பு அனசூயையை எண்ணி வணங்கினார். அதற்குக் காரணம் என்ன என்று சிவன் கேட்டபோது மும்மூர்த்திகளும் தோற்ற இடத்தில் வென்றவள் அனசூயை அல்லவா, அவள் வல்லமையே முதன்மையானது என்றார் நாரதர். அவ்வண்ணமே சொல்லி மும்மூர்த்திகளையும் யோகத்திலிருந்தும் துயிலிலில் இருந்தும் மோனத்திலிருந்தும் எழச்செய்தார். அனசூயையின் வல்லமையை அறிவதற்காக மும்மூர்த்திகளும் அத்ரி முனிவரின் தவச்சாலைக்கு மூன்று வைதிகர்களாக வந்தனர். தங்களுக்கு தாங்கள் விரும்பியவண்ணமே உணவளிக்கவேண்டுமென்று கோரினர். அவ்வண்ணமே ஆகுக என்று சொன்ன அத்ரி பிரஜாபதி தன் துணைவியிடம் அவர்கள் கோரும்படி உணவளிக்க ஆணையிட்டார்.

வான்கங்கையாடி உணவுண்ண வந்தமர்ந்த மூன்றுவைதிகர்களும் அனசூயையிடம் தங்களுக்கு குலப்பெண் ஆடையின்றி வந்து அன்னமிடுவதே நெறி என்றனர். கணவனின் ஆணையையும் கற்பின் நெறியையும் ஒரேசமயம் அவள் எப்படி காத்துக்கொள்கிறாளென்று அறிய அவர்கள் விழைந்தனர். அனசூயை அவர்கள் மூவரையும் தன் புல்லை அமுதாக்கும் காமதேனுவின் கைநீட்டி நெஞ்சுடன் அணைத்துக்கொண்டாள். அவர்கள் கண்களில் பால்படலம் மறையாத கைக்குழந்தைகளாக மாறி அவள் மடியில் தவழ்ந்தனர். அவள் ஆடையின்றி வந்து மூவருக்கும் முலையமுதூட்டினாள்.

அவர்கள் அவள் மடியில் மதலைகளாக வாழ்ந்தனர். முதல்பொருளின்றிப் பிறந்த மூலவர்கள் அவள் வழியாகவே அன்னையின் பேரன்பை அறிந்து களித்தனர். முத்தொழிலை ஆற்றும்பொருட்டு அவர்கள் மீண்டும் தங்களுருக்கொண்டபோதிலும் அன்னையின் அன்பை முழுதறியும் பொருட்டு அவள் உதரத்திலேயே ஒரேகுழந்தையாகப் பிறந்தனர். அந்த மகவு தத்தாத்ரேயன் என்றழைக்கப்பட்டது.

மும்மூர்த்திகளையும் மூன்று முகங்களாகக்கொண்டு ஆறுகரங்களுடன் பிறந்த தத்தாத்ரேயர் இளமையிலேயே நான்கு அறங்களையும் துறந்தார். ஐம்புலன்களையும் வென்றார். களைவதொன்றுமில்லாத நெஞ்சுகொண்டிருந்தமையால் அவர் அறியவேண்டியதென்று ஏதுமிருக்கவில்லை. ஞானங்களின் கொடுமுடியான வேதங்களைக் கற்கும்பொருட்டு தன் தந்தையான பிரம்மதேவனைத் தேடிச்சென்றார் தத்தாத்ரேயர். அவரைக்கண்டதும் பிரம்மனின் கையில் வாடாததாமரைகளாக மலர்ந்திருந்த நான்கு வேதங்களும் தத்தாத்ரேயரின் உடலில் வீசிய அன்னையின் முலைப்பால் வாசனையை உணர்ந்து நான்கு நாய்களாக மாறி அவரைத் தொடர்ந்தன.

“மும்மூர்த்திகளையும் முலையூட்டி வளர்த்தவளை வாழ்த்துவோம். பிரம்மத்தை ஞானமாக பெற்றெடுத்தவளை வாழ்த்துவோம். பிறிதொன்றிலாத பார்வை கொண்ட அனசூயை அன்னையை வாழ்த்துவோம். ஆம், அவ்வாறே ஆகுக!”

Before Sunrise / Sunset / Midnight

I am not a great lover all Hollywood Movies. Of course, I watch many of them selectively. Recently, I came across this film 'Before Midnight' (Thanks to Sudhish Kamath (critic) who mentioned it in the list of movies he wish to watch in the International Film festivals that happened across South India). 

I watched 'Before Midnight' and I was bowled over by it. For me, it was first time to watch a movie that is only walk talk. They had sensible conversation discussing various things especially on the mid-life crisis part. Perhaps, I am about enter the 30s club, hence they sounded much needful insights.

Then, I came to know about the previous movies 'Before Sunrise' and 'Before Sunset' in this series. The main push for me to watch 'Before Sunrise' was the 'Tring Tring Tring' fake conversation because it was ripped in film Vaalee much later. Watching 'Before Sunrise' and 'Before Sunset' was again such a pleasure. Definitely all the three movies are some of the finest movies that I have seen and I recommend them very much. 

Before Sunrise

I liked many things in this movie. 

- The way Jesse gets into conversation Celine, then the talk in the tram

- Both of them at the top of the tower, just before sunset 

- Both of them listening to a song in a music shop. Both of them react to the lyrics/song and see each other when the other doesn't see.

- Both of them having the fake phone call conversation. It was beautiful. (Celine even says that 'I like to feel his eyes on me when I look away') 

- The night walk along the canal. Subsequently getting a poem written by a person there.

- The night in the park.

- Things they speak after sunrise . (Jesse remarks 'real time' - meaning last night was a dream kind). 

(at the top of the tower)

(Listening to song)

(Listening to song)

(Fake Phone Call Conversation)

Before Sunset

- While addressing his readers, Jesse gives a reaction on seeing Celine outside the shop. Awesome.

- Celine's reaction when she learns that Jesse waited for her on Dec 6

- All their talks in the walk. And the talks in the cruise. 

- Celine's tells that she was crying for both things 1) for her granny's death 2) for not going to meeting Jesse anymore in life

- Both of them confess that they would have wished they had met on that day and the life would have been lot better. 

- Celine says that, it was as if she had put all the romance in that one single night

- They both discuss in car. Celine talks about her ex-boyfriends and relationship breakups. Jesse says about his lifeless marriage and wished Celine was her.

- Subsequently, Celine hugs Jesse. Jesse decides to go to Celine's house. Jesse asks her to sing a song. Celine sings a song with lyrics meaning that both of them were together. Celine subsequently imitating a singer playfully. Celine says 'Babe, you are going to miss the flight'. Jesse says 'I know' - meaning he is going to say back with her. 

- In the car, Celine tries to touch Jesse's head. But stops within a second. 

I only wished that, I had watched these movies much earlier.

Before Midnight

- The conversation along the way after dropping Jesse's sun at the airport

- The conversation with friends in the table

- The conversation leading to the Hotel

- The fight they have at the hotel

- The way Jesse convinces Celine finally

One line that I liked very much in 'Before Sunset' is Memory is a wonderful thing, if we don't have to deal with the past. 

மீன் குழம்பு [குடைநிழல் - தெளிவத்தை ஜோசப்]

மகள் எப்போதுமே என் கட்சிதான். எப்போதும் எதற்கும் அப்பா வேண்டும் அவளுக்கு. அம்மாவுடனான, அண்ணாவுடனான சின்னச்சின்ன பிரச்சினைகளுக்கும் தீர்வுகாண அவளுக்கு அப்பா வர வேண்டும்.

நேற்று பகல் சாப்பாட்டின் போதுகூட அம்மாவுடன் ஒரு றகளை.

நேற்று பகல் எங்கள் வீட்டில் மீன் குழம்பு.

மகள் மீன் சாப்பிடுவதில்லை! அவளது மறுப்பின் நியாயம் கருதி நானும் வற்புறுத்தவில்லை.

முன்பெல்லாம் மீன் என்றால் விரும்பி சாப்பிடுவாள். சின்ன மீன் என்றால் மாத்திரம் சற்றே சங்கடப்படுவாள். துண்டு மீன் என்றால் முள் பிரச்சினை கிடையாது. மிகவும் விரும்புவாள். அம்மாவின் மீன் குழம்பு வைப்பே ஒரு தனித்துவமானது. தனிச்சுவையானது. கிராமப் புற சிங்களப் பெண்கள் பலாக்காய்கறி சமைப்பதுபோல, ஒரு அருமையான கைப்பக்குவம் அது!

வெறும் குழம்பை வெறும் தட்டில் விட்டு வழித்து வழித்துச் சுவைப்போம். நானும் மகளும். அப்படி இருந்தும் இப்போது மீன் குழம்பு சாப்பிட மறுக்கின்றாள் என்றாள் அதற்கான் வலுவான காரணங்கள் உண்டு.

கொஞ்ச காலத்துக்கு முன் எதுவிதமான் கேள்வி கேட்பாடுகளுமின்றி இளைஞர் யுவதிகள் கொன்று குவிக்கப்பட்டனர். டயர் போட்டு எரிக்கப்பட்டனர்.

காலெரிந்த, அரையெரிந்த பிணங்கள் காடு மேடென்று கிடந்தன. கூடுதலானவை ஆறுகளில் எறியப்பட்டன.

வாயுப்பி வயிறுப்பிக் கரையொதுங்கி மனிதர்களை பயமுறுத்தியவை ஒன்றிரண்டு! மீதியெல்லாம் ஆற்றிலோடி கடலுக்குள் சங்கமித்து மீன்களுக்கு உணவாகின.

மனிதர்கள் மட்டுமா மீன் தின்னலாம்! மீன்களும் மனிதர்களைத் தின்ன வேண்டாமா! ஓடம் வண்டியிலும் வண்டி ஓடத்திலும் ஏறும் வரலாறுகள் தான்.

அரச இயந்திரத்தை செயலிழக்கச் செய்யும் உறுதியுடன் மேற்கிளம்பிய தென்னிலங்கைச் கிளர்ச்சிக்காரர்களை அரசு அடக்கி காட்டியவிதம் இது.

ஒருநாள் மனைவி சமையலுக்காக மீன் அரிந்து கொண்டிருந்தாள். வழக்கம்போல் மகளும் உடனமர்ந்து ஒத்தாசை செய்து கொண்டிருந்தாள். அரிந்த மீனின் அடிவயிற்றை நசுக்கிக் குடல் எடுக்கும்போது பிதுக்கிய வேகத்தில் விரல்களுக்கூடாக நழுவி ஒடித் தனியாக தரையில் விழுகிறது ஒரு விரல் துண்டு. மனித விரல்! வர்ணம் பூசிய நகத்துடனான ஒரு சுண்டு விரல் துண்டு.

மகள் பயப்படக்கூடும் என்பதால் தாய் லாவகமாக மறைக்க முயன்றிருக்கின்றாள். சின்னஞ்சிறிசுகள் ஆர்வம் மிக்கவர்களாயிற்றே.

‘அது என்னம்மா’ என்றவள் தெறித்தோடி விழுந்த விரல்துண்டைக் கண்டுவிட்டதும் ‘சீக்கே’ என்றப்படி எழுந்தோடிவிட்டள். அந்த சம்பவத்துக்குப் பிறகு மீன் என்றாலே அவளுக்கு ஒரு அறுவறுப்பு சாப்பிட மறுப்பாள். சாப்பிட மாட்டாள். நானும் வற்புறுத்துவதில்லை.

வீட்டில் மீன் குழம்பு என்றால் ஏதாவது மகளுக்கு தனியாக இருக்கும். நேற்றும் மீன் தான். தனியாகச் சமைத்திருக்கும் குழம்பை எடுத்துக் கொடுக்காமல் தாய் மீன் குழம்பை மகளிடம் தள்ள ‘பாருங்கப்பா’ என்று மகள் சிணுங்க. நான் எழுந்துபோய் மற்ற குழம்பை எடுத்து வந்து மகளுக்கு ஊட்டினேன். 

‘நீங்கள்தான் அவளை கெடுக்கிறது’ என்று பொய்யாகச் கோபித்துக்கொண்டாள் மனைவி. மகள் ஒரு நமுட்டுச் சிரிப்புடன் தாயைச் கேலி செய்தபடி ஓரக்கண்ணால் என்னை நோக்கி கண் சிமிட்டுவாள்.

HE IS MY EVERTHING

HE IS MY ALL - HE IS MY EVERYTHING

FOR GREAT THINGS AND SMALL

HE GAVE HIS LIFE FOR ME.

என்று ஏசுவின் நவநாள் பிரார்த்தனையின் போது படிக்கப்படும் பாடலை உயர்ந்த குரலில் பாடினாள். அம்மாவை உசுப்பிவிட.

(இலங்கை மலையக பகுதி எழுத்தாளர் தெளிவத்தை ஜோசப் அவர்களின் குடைநிழல் [2010] குறுநாவலில் இருந்து ஒரு சிறிய பகுதி அல்லது சிறுகதை என்றும் சொல்லலாம்)

மலையக பகுதி - யாழ்ப்பாணம் அல்ல. இந்தியாவில் இருந்து தேயிலை தோட்டதிற்கு அடிமைகளாக சென்றவர்கள்.

எனக்குப் பிடித்த பாடல்

’எனக்குப் பிடித்த பாடல்’ 2003-இல் வெளிவந்த பாடல். இத்தனை ஆண்டுகளில் ஒருதடவை கூட அதனை நான் கேட்டது இல்லை. தற்ச்செயலாக ஐ-பெட்-இல் எனது தம்பி பதிவிறக்கம் செய்து இருந்தான். அதை கேட்டேன். வரிகளில் மெய் மறந்தேன். மிகவும் பிடித்த வரிகளை பெரிதுப்படுத்தி உள்ளேன். :)

எனக்குப் பிடித்த பாடல்

அது உனக்கும் பிடிக்குமே

உன் மனது போகும் வழியை

எந்தன் மனது அறியுமே

என்னைப் பிடித்த நிலவு

அது உன்னைப் பிடிக்குமே

காதல் நோய்க்கு மருந்து தந்து

நோயைக் கூட்டுமே

உதிர்வது... பூக்களா..?

மனது வளர்த்த சோலையில்

காதல் பூக்கள் உதிருமா?

பித்துப் பிடித்ததைப் போல

அடி பேச்சு குழறுதே

வண்டு குடைவதைப் போலே

விழி மனசைக் குடையுதே

காதலின் திருவிழா

கண்களில் நடக்குதே

குழந்தையைப் போலவே

இதயமும் தொலையுதே

வானத்தில் பறக்கிறேன்

மோகத்தில் மிதக்கிறேன்

காதலால் நானும் ஓர்

காத்தாடி ஆகிறேன்.

வெள்ளிக் கம்பிகளைப் போல

ஒரு தூறல் போடுதோ

விண்ணும் மண்ணும் வந்து சேர

அது பாலம் போடுதோ

நீர்த்துளி தீண்டினால்

நீ தொடும் ஞாபகம்

நீ தொட்ட இடமெல்லாம்

வீணையின் தேன் ஸ்வரம்

ஆயிரம் அருவியாய்

அன்பிலே அணைக்கிறாய்

மேகம் போல எனக்குள்ளே

மோகம் வளர்த்து கலைக்கிறாய்

பாடலாசிரியர்: நா.முத்துகுமார்

திரைப்படம்: ஜுலி கணபதி

இசை: இளையராஜா

இயக்குனர்: பாலு மகேந்திரா.

சுப்ரை

இன்று எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் வெண்முரசுவில் (மகாபாரதம் தமிழில் மறு ஆக்கம்) சுப்ரை என்ற ஒரு பறவையை பற்றிய ஒரு (தாய்மை பற்றிய) கதைப் படித்தேன். மிக அருமையாக இருந்தது.

அந்த கதையை இங்கு வெட்டி ஒட்டி உள்ளேன்.

சுட்டிகள் (சொடுக்கலாம்)

ஜெயமோகன்

வெண்முரசு

முன்னொரு காலத்தில் இந்திராவதி என்னும் ஆற்றின் கரையில் கௌரன் என்னும் சாதகப் பறவை தன் துணையுடன் வாழ்ந்து வந்தது. மழைநீரை வானிலிருந்து அருந்தும் சாதகப்பறவை பிற உயிர்கள் அறியாத ஆற்றிடைக்குறைக்குச் சென்று அங்குள்ள மரப்பொந்தில் முட்டையிடும் வழக்கம் கொண்டது. தந்தை அமைக்கும் மரப்பொந்துக்குள் சென்று அமரும் தாய்ப்பறவை உள்ளே முட்டையிட்டு இறகுகளால் பொத்தி அடைகாக்கும். ஆண்பறவை பறந்துசென்று இரைதேடிக்கொண்டுவந்து தன் துணைக்கு உணவூட்டும்.

காட்டெருதின் கொம்புகளைப் பிணைத்ததுபோல் அலகுள்ள சாதகப்பறவையான கௌரன் தன் துணைவி சுப்ரை ஐந்து முட்டைகளுடன் மரப்பொந்துக்குள் முட்டைமீதமர்ந்து தவம் செய்யத்தொடங்கியதும் அதை உள்ளே வைத்து தன் உடற்பசையால் மூடியது. பின்பு காட்டுக்குள் சென்று உணவுகொண்டு வந்தது. நாற்பத்தொருநாட்கள் அவ்வாறு கௌரன் தன் மனைவிக்கு ஊட்டியது. ஒருநாளில் நூறுமுறை அது உணவுடன் வந்தது. கிடைக்கும் உணவில் ஏழில் ஒருபங்கை மட்டுமே அது உண்டது. மெலிந்து சிறகுகளை வீசும் வல்லமையை இழந்தபோதிலும் கௌரன் சோர்வுறவில்லை.

ஒருநாள் வானில் உணவுதேடிச்சென்ற கௌரன் சிறகு ஓய்ந்து ஒரு மரத்தில் அமர்ந்திருக்கையில் ஒரு வேடன் அதை அம்பெய்து வீழ்த்தினான். இறகுகள் முழுக்க உதிர்ந்து கருக்குழந்தைபோல ஆன சுப்ரை சிறகுகள் முளைக்காமல் புழுக்கள் போல நெளிந்த சிறு குஞ்சுகளுடன் மரப்பொந்தில் காத்திருந்தது. ஐந்து குஞ்சுகளும் தீராப்பெரும்பசியுடன் அன்னையை முட்டி உணவுக்காகக் குரலெழுப்பின. இரண்டுநாள் காத்திருந்தபின் சுப்ரை என்ன நடந்திருக்குமென புரிந்துகொண்டது.

சுப்ரை தன் குஞ்சுகளிடம் சொன்னது, ‘குழந்தைகளே, இந்த ஆற்றிடைக்குறையில் இருந்து நாம் தப்ப ஒரேவழிதான் உள்ளது. நீங்கள் என்னை உண்ணுங்கள். முதலில் என் குருதியைக் குடியுங்கள். பின்பு என் கால்களை உண்ணுங்கள். அதன்பின் என் கைகளை. என் இதயத்தை கடைசியாக உண்ணுங்கள். உங்கள் சிறகுகள் வளர்ந்ததும் பறந்துசெல்லுங்கள். என்னை நீங்கள் சிறிதும் மிச்சம் வைக்கலாகாது.’

அன்னையின் ஆணைப்படி ஐந்து குஞ்சுகளும் அதனை உண்டன. அதன் குருதியை அவை குடித்து முடித்ததும் சுப்ரை வெளுத்து வெண்ணைபோல ஆகியது.  அவை அதன் கால்களையும் கைகளையும் உண்டன. கடைசியாக மெல்ல அதிர்ந்துகொண்டிருந்த இதயத்தை உண்டன. அன்னையை சற்றும் மிச்சமில்லாமல் உண்டு முடித்த அவை புதியசிறகுகளுடன் வானில் எழுந்து பறந்து சென்றன. அந்த ஐந்து குஞ்சுகளில் ஒன்றுக்கு மட்டும் அன்னையின் கடைசி ஆணை நினைவில் இருந்தது. அது திரும்பி வந்தது. அந்தப்பொந்தில் அன்னையின் வாசனை எஞ்சியிருப்பதை அதுமட்டும்தான் அறிந்தது. அதை எப்போதும் போக்கமுடியாதென்பதை புரிந்துகொண்டது.

தேவருலகு நோக்கி ஒளிமிக்கச் சிறகுகளுடன் பறந்துகொண்டிருந்த சுப்ரையை மூதாதையரின் உலகில் கௌரன் சந்தித்தது. ‘நான் உன் துணைவன்.. என் சிறகுகள் ஏன் ஒளிபெறவில்லை?’ என்று கேட்டது. ‘நான் மண்ணில் தாய்மையின் பேரின்பத்தை அடைந்து முழுமைகொண்டேன். என் பிறவிக்கண்ணி அறுந்தது’ என்றது சுப்ரை. ‘ஆம், நான் என் இச்சை அறாமல் இறந்தேன்’ என்றது கௌரன். ‘நீ மண்ணில் மீண்டும் பிறந்து நான் பெற்ற முழுமையைப் பெறுவாய்’ என சுப்ரை கெளரனை வாழ்த்தி விண் ஏகியது.’

மொழி - Language

எழுத்தாளர் திரு.ஜெயமோகன் வலையத்தில் இருந்து.

சொற்கள் என்பவை வெறுமே மொழிசார்ந்தவை அல்ல. அவை அறிவின் துளிகளும்கூட. ஒரு சொல்லை அறியாமலிருப்பதென்பது அச்சொல் சுட்டும் விஷயத்தையும் அறியாமலிருப்பதே. மொழியை சரிவர அறியாமலிருப்பது பண்பாட்டை சரிவர அறியாமலிருப்பதே. இன்றையசூழலில் அது ஓர் இயல்பானநிலையாகவே உள்ளது.

அதேசமயம் வெறுமனே சொற்களைப் போய் ‘கற்றுக்கொள்வது’ எவருக்கும் சாத்தியமல்ல. மகாபாரதம் போன்று நம் பண்பாட்டின் ஆதாரவிசையாக உள்ள ஒரு நூலை வைத்துக்கொண்டுதான் சொற்களையும் அச்சொற்கள் ஏந்தி நிற்கும் அறிவையும் நாம் கற்றுக்கொள்ளமுடியும். ஆகவே வெண்முரசு வாசிப்பு என்பது வெறுமே வாசிப்பு மட்டும் அல்ல, அது ஒரு கல்வி.

அதற்கான முயற்சியை வாசகர் எடுக்கலாம். தெரியாத எச்சொல்லையும் உடனே கூகிளில் வெட்டி ஒட்டி தேடினால் பெரும்பாலும் பொருள் வந்துவிடுகிறது. இணையத்தில் தமிழ்ச்சொற்களை ஏற்றும் பணி அக்காலத்தில் ஏட்டுச்சுவடிகளை அச்சிட்டமைக்கு நிகரானது. அதைச்செய்த முன்னோடிகள் அனைவருக்கும் வணக்கம்.

Translation
Words are not just linguistic. They drops of knowledge. Not understanding a word is not understanding the information it has. Not realizing / understanding a language properly is not understanding the culture properly. But, in reality that is what the prevailing commonly.

Whereas simply learning words is not possible for anyone. In our works such as Mahabharata, which is encyclopedia our culture, through the words that it carries, we can learn the seed of the words and the knowledge it retains in it.  Hence, this work (Venmurasu - a rework of Mahabharata in Tamil by Writer Jeyamohan) is not just a reading but education.

The reader may take the initiative. A unknown word can be cut-pasted in Google and mostly meaning of it will be available. The loading process(project) for meanings of Tamil words  is similar to the process/project converting the writings in palm leaves to print text books. Salutes to all those.

Imagining Gandhi

T. M. KRISHNA wrote in The Hindu. A good article

For him, his work, his passion, which found such intensity in struggle, was not a question of good vs. evil but a series of battles within the site of the ‘good’ itself.

Gandhi

Whether you worship, revere, respect, fault or even detest him, the Mahatma, Gandhi, or as his British Indian Passport saw him, Mohandas Karamchand Gandhi, remains a character of great, if intriguing, relevance.

Among his numerous contributions, one of the greatest is his redefining of the idea of struggle, of revolt and the role in these of violence. Each of these concepts has traditionally invoked hurt, suffering, and even death, very often to the oppressor himself.

In Gandhi, the hurt and the suffering were self-inflicted. In fact, the more the hurt and suffering, the higher the risk of death, the ‘purer’ for him was the struggle, the more justified the revolt.

For Gandhi, his work, his passion, which found such intensity in struggle, was not a question of good vs. evil but a series of battles within the site of the ‘good’ itself. Each mass movement gave a paradigm of change, which was about more than just the immediate objective. Both by intent and method, he left behind an altered scene in which both oppressed and oppressor stood challenged, transformed.

Every January 30, at 5.17 pm, we revisit the moment of his ‘silencing’ with silence. At that moment not only was he killed but a wholly new vision that he had created evaporated. The sense of loss that engulfed the nation was about more than the loss of a person. A whole world crumbled at that instant, something only he represented, something only he was.

Gandhi was saint, social reformer and freedom fighter, but what intrigues me is why he was different, not just in degree but in his whole being, from the many others who struggled for exactly the same causes. Like many before him he too traversed the country. But Gandhi did not travel to observe or learn from India in the ordinary sense. He became the laughter, tears, drudgery, suffering, friendship, anger and hope. The observer became the observed. Every experience moved him closer to who he was, leading to revelations that were not always pleasant, but were the truth. What he saw as the future was very different.

The difference lay in his imagination, in his visualising sensibility. Yet what he saw as India’s destiny was anything but imaginary, it was tangible. It was not just about social inequalities and the depressing conditions, but he saw deep inside these external actualities, the hidden fire of tomorrow, the fire that would burn not to destroy but to recreate. This was the imagination of a master visionary, not a delusion of Mohandas.

He knew that he had to address Today for a Tomorrow. But he also immediately realised that no one can address reality without imagining the future. To imagine something for oneself is one thing, but to make every other person imagine it at the same time is completely another.

What of his own did Gandhi create in the actuality of Indians’ lives? The most magnificent ‘creation’ was the possibility of a future in which violence, bloodshed, hurt, and destruction were not part of the edifice. It was not a passive vision, rather an active, dynamic, even aggressive force that sought to change the weaknesses of a violent today for a morally mature tomorrow.

He made an entire people envision something radically new. They were imagining a future without blood on their hands. This was the creation of the Mahatma.

Was the identification of India with Gandhi’s vision of India self-deceptive, or, worse, was it false, a dream?

As much as Gandhi may have tried to transfer his imagination to the people, it was essential that they feel his imagination, his vision within themselves as their own imagination and their own impulse and feeling. It was essential that they make Gandhi’s vision of the future, their India of the future, for which they took responsibility. They did try to do this, earnestly, emotionally, intellectually, with utmost loyalty. They felt the empowerment, happiness, joy and a possible future in equality in independent India. This was the master at work. This emotional world was charged using created action. The actions were not just about their political or social impact but about creating an emotional anchor. This was not the Mahatma’s personal anchor; it was the collective foundation for all. But this left everyone believing that Gandhi’s vision was their own.

This connection existed only till the creator of the vision lived. His imagination of a future India was like a painting, which he made with his own life. The painting was his life and his life was the painting. Until he remained, the future as he envisioned was within everyone’s embrace. But with him gone, the illusion disappeared; what seemed to be their future, created by him, but collectively owned, existed no more.

The memory of it lingers, of course, but it evokes nostalgia rather than the active, living participation he wanted. So, was his imagination a waste of his energy, of India’s time? The problem lies in the fact that everyone else is living in the imagination of these ‘thought leaders’ and not imagining for themselves. Every individual must imagine and work for true change in society. We took shelter within Gandhi’s imagination, forgetting that his greatest gift was the idea of imagination itself, which he did not own.

Gandhi’s use of creative imagination is fascinating. He created from his experience and skills a certain vision which, like a piece of art, arose from within him, and then tried to envelop every individual around him. He also gave his personal vision a collective personality, by investing it with an objective quality, like an artist would his work of art.

Was the Mahatma an artist? He would have been happier being called an artisan. What distinguishes the two? Nothing but this, that while an artist hopes to create art, an artisan is untroubled by the thought ‘Am I creating art?’

But is every one of us an artist? An artist lives within everyone, but we need to have the sensitivity to ‘receive the world’, the strength to question it, and emotions beyond the self to make of our experience what Gandhi did, namely, to present a new imagination that goes beyond the person who is imagining it. For a beautiful world, we all need to be artists in life and not live within the creations of others.

Keywords: Mahatma Gandhi, Gandhian ideology, Gandhian thought, Gandhi's vision

Aham Brahmasmi

One thing that I was looking for a long time. Got the verses for it.

Janma karma ca me divyam, evam yo vetti tattvatah, tyaktva deham punar janma

Satya Prabavam, Divya Prakasham, Mantra Swaroopam, Nishkalamkoham, Nijapoorna bodham, Gatya Gadmaham, Nitya Brahmoham, Satya Pramanam, Moola Prameyam, Ayam Brahmasmi, Aham Brahmsami "

The meaning goes like this

Janma karma ca me divyam, evam yo vetti tattvatah, tyaktva deham punar janma

One who knows the transcendental nature of My appearance and activities does not, upon leaving the body, take his birth again in this material world, but attains My eternal abode

Sathya prabaava divya prakaasa manthra swaroopa mathram..

The one who is like the flow of truth. The one who glows with sacred light. The one with the form of the sacred hymns.

Nishprapanchaadhi nishkalankoham nija poorna bodhaham ham..

The one who is beyond the sphere of multiplicity. The one who is beyond all filth (the one who is pure). The one who is the real complete whole.

Gadhya Gadhmaagam Nithya Bramhogam Swapna Kasogamham Ham

The one who is to be seized (by devotees). The one who is ever Brahman (the whole). The one who is present in our dreams.

Sachit Pramanam Om Om Moola Pramegyam Om Om

The one who is the proof of the being and the awareness. The one who is the object of knowledge.

Ayam Bramhasmi Om Om Aham Bramhasmi Om Om

This soul is the Brahman. I am Brahman (Brahman here is the ultimate god who is in everyone and who made everything).

This was utilized in Tamil film Naan Kadavul (both in the Om Sivoham song and in the below dialogue).

For convenience: Splicd Link 

(Tamil Film: Naan Kadavul. Time: 4:25 to 5:50). 

கடவுள்

"நீ ஏற்கனவே இருந்திருக்கிறாயா ஜனா ?" சிறுகதையை யுவன் சந்திரசேகர் எழுதிய `ஏமாறும் கலை` என்ற அவருடைய சிறுகதை தொகுதியில் படித்துக்கொண்டு இருந்தேன். 

இந்த கதையில் ஹிமாசலத்தில் இருக்கும் ஒரு மலைப்ரதேச பழங்குடி மக்களான பார்வாக்களை பற்றியது. அவர்களை பற்றிச் சொல்ல வரவில்லை. படிக்கும் போது என்னுள் சமீபக்காலமாக நான் நாத்திகன் ஆகிவிடுவேனோ, ஒரு சிலகாலம் நாத்திகனாக இருப்பேனோ என்று அச்சத்துடன் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு கேள்வி மனதுள் ஒலித்தது. "கடவுள் இருக்கிறாரா ?" பொதுவாக கடவுள் நம்பிக்கை என்றென்பது ஒரு சமூகத்தில் பரவலாக இருக்கும். கடவுளே இல்லை என்று ஒட்டுமொத்தமாக என்னும் ஒரு சிறிய தேசம் கூட இருப்பதாக என்னறிவில் விடையில்லை. 

ஆக சமீப காலங்களில் நான் காணும் கண்ணோட்டம் இது தான். மனிதர்கள் நெறியுடன் வாழ்க்கையில் செல்ல ஒரு அமைப்பு மதம். கடவுளை நோக்கி செல்லும் அறவழியே மதம். அதில் கண்ணுக்கு தெரியாமல் மக்களை அற நெறிகளில் வழி நடத்துபவர் கடவுள். வெற்றி வரும் போது நான் தான் எல்லாவற்றிருக்கும் காரணம் என்ற அகந்தையை விடுப்பவன் கடவுள். ஏனெனில் கடவுள் நம்பிக்கை உள்ளோர் சொல்வது `எல்லாம் அவன் செயல்`. சோர்வு வரும்போது நம்முடன் இருக்கும் மக்கள் நம்முடன் எல்லா நேரங்களில் இருப்பதில்லை. அப்போது `எல்லாம் அவன் பாத்துப்பான்’ என்று நாம் சொல்வது அவன் நம்முடன் இருக்கிறான் என்ற ஆறுதல் தருவது கடவுள் என்கிற நம்பிக்கை.

ஆக இந்த ப்ரபஞ்சத்திலோ அல்லது வேறு ப்ரபஞ்சத்திலோ கடவுள் இருக்கிறாரா ? தெரியாது.  கடவுள் இருக்கிறார் என்ற சமூக அமைப்பை நகர் சார்ந்த மக்கள் வாழ்வின் ஒழுங்கு முறைக்கு உருவாக்கினார்கள் என்றால், மலைவாழ் பழங்குடியனர்களிடம் எவ்வாறு கடவுள் நம்பிக்கை உள்ளது ? அவர்கள் நகரங்களில் இருந்து தப்பித்தார்கள் என்ற வாதம் வெறும் வெற்று வாதம் தான். சமவெளிகளில் போன்றே மலைகளிலும் இயற்கையாக மக்கள் பிறந்திருப்பார்கள் என்றே நான் எண்ணுகிறேன்.  நான் இப்போழுது படித்த பார்வா மக்களுக்கு மரப்பல்லி தான் கடவுள் (உலகில் ஒரு உயிரினம் மட்டும் தான் கடவுள் என்று என்னும் சமூகம் உண்டோ என்று எழுத்தாளர் கேட்டுக்கொள்கிறார்). பார்வா மலைமக்கள் பல்லியை ஏன் கடவுளாக கருதுகிறார்கள் என்று தெரியவில்லை. அவர்கள் ஒரு அடி அடித்தால் அந்த பல்லி அந்த இடத்திலேயே இறந்துவிடும். அது அவர்களுக்கும் தெரிந்திருக்கும். ஆனால் பல்லி தான் அவர்களை காக்கிறது என்று நம்புகிறார்களோ ? தெரியவில்லை. அவர்கள் ஒரு ஆதியை கடவுளாக கருதுகிறார்களா ? தெரியவில்லை.  என்னை பொருத்த வரையில் ஆதிபகவன் முதல் எல்லோருக்கும் கடவுள் நம்பிக்கை உண்டு. நம்பிக்கை தான் கடவுள். எனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை உண்டு.

அதுமட்டும் இன்றி `நான் கடவுள்` (அஹம் ப்ரம்மாஸ்மி), `நீ தான் கடவுள் (தத்தவமஸி),  'இவையனைத்திலும் ஈசா உறைகிறது' (ஈஸோ வாஸ்யம் இதம் சர்வம்) என்ற ஆப்த வாக்கியங்களை ஆழமாக புரிந்துக்கொள்ள வேண்டும்.

(முற்றிற்று)

(சற்றுமுன் படித்தது: நூல்கள் நெறிகளைச் சொல்கின்றன என்பது பெரும் மாயை. நெறிகளை வளைக்கும் முறையை மட்டுமே நூல்கள் கற்பிக்கின்றன.)

பார்வா மக்கள் பற்றி சில வார்தைகள் (நீ ஏற்கனவே இருந்திருக்கிறாயா ஜனா - சிறுகதையில் இருந்து)

பார்வா இனத்தின் சமூக அமைப்பு விசித்திரமானது. குடும்பம், கணவன் - மனைவி என்ற கிளை உறுப்புகள் எதுவும் கிடையாது. ஆண்களும் பெண்களும் தங்கள் இணைகளைத் தாங்களே தேர்ந்துகொள்ளவும் மாற்றிக்கொள்ளவும் செய்கிறார்கள். பெண்களின் விருப்பமும் சம்மதமும் மட்டுமே ஒரு நிபந்தனை. 

தலைமைப் பொறுப்பு என்றும் எதுவும் இல்லை. வயதில் மூத்தவர்கள் தன்னியல்பாகக் கூறும் ஆலோசனைகளையும் அறிவுரைகலையும் மற்றவர்கள் கேட்டு நடக்கிறார்கள். சொத்து, குடும்பம் என்கிற தனிநபர் ஏகபோகங்கள் இல்லாததால் இயற்கையான அறவுணர்வும் பொதுமை எண்ணமும் அந்த மக்களிடத்தில் செயல்படுகின்றன. 

ஆண்கள் கடும் உழைப்பாளிகள். எறும்புகள்போல்ச் சுறுசுறுப்பாக இயங்குகிறார்கள். எறும்புகள் மாதிரியே, மழைக்காலத்துக்காகச் சேமிக்கும் அளவு மட்டுமே உணவுப் பொருள் சேகரிக்கிறார்கள். பணம் என்ற சொல்லையே கேள்விப்படாதவர்களாக இருக்கிறார்கள். வனத்தில் சேகரித்த பொருட்ட்களுடன் தேவப்ப்ரியாகைக்கு இறங்கிச் சென்று, பண்டமாற்றாகத் தமக்கு வேண்டியவற்றை வாங்கி வரும் பொறுப்பும் ஆண்களுடையது தான்.

முகக் கண்ணாடியே பயன்படுத்தாத சமூகம் அது. `ஏன்` என்றால் - கண்ணாடியில் நிகழ்காலம் மட்டும் தான் இருக்கிறது. இறந்த காலத்தின் உதவியும், எதிர் காலத்தின் அச்சுறுத்தலும் இன்றி மனித வாழ்க்கை நடப்பது சாத்தியமேயில்லை.

பாரம்பரிய ஞானத்திலும், விவேகத்திலும் செழுமையானவர்கள் பார்வாக்கள். நாகரிகமுற்றதாகச் சொல்லப்படும் பிற சமூகங்களுக்குச் சற்றும் இளைத்ததில்லை அவர்களது சமூகம். உதாரணம்: ஒரு பாடகன் சொல்கிறான்: நான் எட்ட வேண்டிய இடத்தை முதலிலேயே மனத்தால் பார்த்துவிடுவேன். பிறகு அந்த இடத்திற்கு என் குரலை உயர்த்தவோ அமிழ்த்தவோ முயல்வேன். .. கேள்வி: மற்றவர்களெல்லாம் உடலால் கடுமையாக உழைக்கும்போது, நீங்கள் வெறுமனே பாடிக்கொண்டு மட்டும் இருப்பது குற்ற உணர்ச்சியைத் தூண்டவில்லையா ? பதில்: `எதற்காக அவ்வாறு உணர வேண்டும் ? என் ஜனங்கள் அனைவரின் துயரத்தையும் என் தொண்டைக் குழிக்குள் சுமந்து திரிகிறேனே, பிறகென்ன ?

பார்வாக்களில் ஆண்களும் பெண்களும் மேலாடை அணிவத்தில்லை. இதை கேட்டு சிரித்தால் மனத்தின் ஆழத்திலிருந்து சிரிக்கும் பார்வாக்களின் நன்னயம். 

Learning

During my school days, my Sanskrit teacher taught me this sloka.

Sloka
आचार्यात् पादमादत्ते पादं शिष्यः स्वमेधया|
पादं सब्रह्मचारिभ्यः पादं कालक्रमेण च||

Transliteration 
AchAryAt pAdamAdatte, pAdam shiShyaH swamedhayA |
sa-brahmachAribhyaH pAdam, pAdam kAlakrameNa cha ||

Translation
one fourth from the teacher, one fourth from own intelligence,
one fourth from classmates, and one fourth only with time.

It means,

A quarter portion of all learning is obtained from the teacher, a quarter through his(the student's) own intellect. A quarter is obtained from his fellow students, and another quarter of the knowledge gets accumulated with the passage of time.

More detailed explanation is available at
http://blog.practicalsanskrit.com/2009/12/how-we-learn-and-grow.html  

ஸ்ரீ கந்த ஷஷ்டி கவசம்

ஸ்ரீ கந்த குரு கவசம் (Shri Kandha Guru Kavasam)
http://www.kaumaram.com/text_new/kg_t_kavasamu.html

ஸ்ரீ கந்த ஷஷ்டி கவசம் (Shri Kandha Shasti Kavasam)
http://www.kaumaram.com/text_new/kskavasamu.html 

குல்லா

நான் ஜூன் 1984 பிறந்த குழந்தை. செப்டெம்பர் 1984 இல் (மாத கடைசியாக இருக்கலாம்) சற்று குளிராக இருந்ததாம். நான் எனது பாட்டியை அரவனைத்துக் கொண்டேனாம். இதைப் பார்த்த எனது பட்டு என்னை அப்படியே விட்டுவிட்டு தாத்தாவிடம் கடைக்குச் செல்கிறேன் என்று சொல்லி உடனடியாக கிளம்பிவிட்டார்கள். பாண்டிக்குச் சென்று (டவுனுக்கு சென்று) ஷப்னமில் எனக்கு ஒரு ஸ்வெட்டர், குல்லா, கை கால்களுக்கு சாக்ஸ் வாங்கி வந்தார்கள். அதை முதல் வேலையாக எனக்கு போட்டுவிட்டு பார்த்தார்களாம். தாத்தாவும் எதற்கு இப்படி அவசர அவசரமாக சென்று வந்தாய், ஏன் இதனை அவசர அவசரமாக வாங்கினாய் என்று ஒரு வார்த்தை கேட்கவில்லையாம். இந்த குல்லாவை போட்டுப் பார்த்தப்பிறகு தான் பட்டுவுக்கு திருப்தியாக இருந்ததாம். மற்றும் அந்த பழுப்பு (மேரூன்) நிறக் குல்லாவில் நான் சூப்பராக இருந்ததாக பட்டு குறிப்பிடார்கள் இன்று சற்றுமுன் பேசிக் கொண்டிருக்கையில். அவ்வன்பின் கதகதப்பில் நான் இன்றும் குளிர்காய்ந்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். அந்த குல்லா இன்னும் வீட்டில் எங்கேயோ இருக்கிறதாம். இருப்பின் அதை பாதுகாக்க வேண்டும்.

Sabarimala Pilgrimage - பள்ளிக்கட்டு சபரிமலைக்கு

Starting from Pondicherry on Sunday 5 Jan 2014 and returning on Sunday 12 Jan 2014, I was on travel with a group of 28 people on the Sabarimala Yatra / Pilgrimage / Trip. This years trip covered approx 2000km (1242miles) trip and 52km  (32miles) trekking. 

Generally, our Sabarimala trip circuit covers the following places in 5 days

1) Pillaiyarpatti

2) Kundrakudi

4) Kutralam

3) Erumeli - Sabarimala

4) Maasaniamman & Palani

5) Srirangam, Vekkaliamman & Samayapuram

However this year, we took a 7 day trip covering the temples mentioned in below table which covers 27 temples apart from Sabarimala. 

Day 1
Pillaiyarppatti	Karpaka Vinayakar Thirukovil
Vairavanpatti	Sri Valaroleeswarar Thirukovil
Thirukoshtiyur	Sri Sowmya Narayana Perumal Thirukovil
Thiruppullani	Adi Jagannatha Perumal Thirukovil
Devipatinam	Submerged Navagraha Temple built by Lord Rama
Rameshwaram	Ramanathaswamy Thirukovil
Day 2
Navathirupathi	1) Devarpiran Swami Perumal Thirukovil - Rettai Tirupathi South Temple, Tholaivillimangalam
	2) Aravind Loschanar Swami Thirukovil - Rettai Tirupathi North Temple, Tholaivillimangalam
	3) Sri Mayakoothar Perumal Temple Thirukkulandhai, Perunkulam
	4) Kaaisinavendhan Perumal Temple - Thiruppulinkudi
	5) Vijayaasana Perumal Temple - Thiru Varagunamangai(Natham)
	6) Makara Nedunkuzhai Kannan Temple, Then Thirupperai
	7) Vaithamanidhi Perumal Temple - Thirukolur
	8) Adhinaatha Perumal Temple - Thirukkurugur(Azhwar Thirunagari)
	9) Sri Vaikuntanatha(Kallapiran) Temple - Sri Vaikuntam
Thiruchendur	Thiruchendur Murugan Thirukovil
Day 3
Kutralam	Thirukutraleeswarar Thirukovil
Tenkasi	Kasi Viswanathar Thirukovil
Aryankavu	Aryankavu Sastha Thirukovil
Kulathupuzha	Kulathupuzha Thirukovil
Erumeli	Erumeli Dharmasasta Thirukovil
Day 4
Sabarimala	Sabarimala Dharmasastha Ayyappan Thirukovil
Day 5
Ettumanoor	Ettumanoor Mahadevar Thirukovil
Day 6
Chottanikkara	Chottanikkara Bhagavathy Thirukovil
Kodungallur	Kodungallur Bhagavathy Thirukovil
Guruvaayoor	Sri Guruvaayoorappan Krishnan Thirukovil
Day 7
Palani	Palani Murugan Thirukovil
Samayapuram	Samayapuram Mariamman Thirukovil

Sabarimala Trekking has two types of trekking viz 1) Long Trekking 48 kms 2) Short Trekking 4kms in the forward journery to the Sabarimala Temple. However, the return journery is only a short trekking. 

I took the long trekking after 5 years. Last 5 years, I could take it because of business travels. 

Long Trekking can be phased into following legs

1) Erumeli - Kalakatti Ashram

This leg covers 19km for most part on flat surfaces, roads but occasional slopes. I personally consider this leg to be psycologicaly tiring as it almost takes 4 hours of continuous trekking on plain roads amidst rubber plantations.  

Secondly, the roads make it difficult during hot day hours. 

This year I made it very easily thanks to the rains when I started from Erumeli at 5:50p.m. We took occasional breaks at Subramaniya Temple and Thalapaarakottaa before reaching Kalakatti at 10:00p.m.  We halted at Kalakatti, had dinner and slept.

2) Kalakatti Ashram - Kallidam Kundru (Azhudhamala Top)

We started from Kallidam kundru at 4:00am and took a bath at Azhudha River before we started trekking Azhudha mala (mountain) at 5:30a.m. We reached Kallidam Kundru at 6:30a.m. This leg is relatively a easier leg as we 

climbed it before sunrise. Kallidam Kundru is the top of the Azhudhamala. It is believed that at Kallidam Kundru, demon Magizshi is buried, hence, first timers drop here a stone collected from Azhudha.

3) Kallidam Kundru to Puthucherry Thaavalam.

This leg is a very long leg which by itself is covered in two sub legs viz a) Kallidam Kundru to Mukkuzhi b) Mukkuzhi to Puthucherry Thaavalam. Kallidam Kundru to Mukkuzhi is a easier one as we reach in approximaely 1.5 hours. 

We took a break at Mukkuzhi for 30minutes. We headed to Puthucherry Thaavalam. But this is one of the sub leg is a very long leg of approximately 14 kms. We took many breaks before we reached Puthucherry Thaavalam for 

lunch and rest.

4) Puthucherry Thaavalam to Karimala Uchi (Top)

We climbed towards Karimala which is bit difficult one as it took almost 2 hours. In this leg, I was suffering from stomach pain because of severe electrolyte loss due to 4 days travel. When I reached Karimala it was 4:30pm.

5) Karimala Uchi (Top) to Periyanaivattam (Big Elephants Circle) 

 I and few others started to Periyanaivattam at 6:00p.m. I started slowly, but Murali (my fellow traveller) was almost running in the dark. I too started running along with him. If not I had ran with Murali, I wouldn't have reached 

Periyanaivattam at 7:20pm itself. 

6) Periyaanaivattam to Sabarimala Sannidhaanam (Temple)

At Periyaanaivattam, I took a bath at Pampa river and started to Sabarimala at 8:00pm. I travelled via Pampa Ganapathy Temple, Neelimala, Appachimedu, Sabarimala before I took the virtual online queue. I reached Sannidhanam .

p.s: Short trek covers only the leg 6.

Approximately around 10:15pm. I was rather very slow from Pampa to Sabarimala taking breaks for every 10minutes. I have almost taken 75minutes for this 4km leg. But day long trekking didn't leave much energy to trek fast. However, I didn't had to stand any queue till Sannidhanam steps, thanks to virtual online queue booking receipt. I had a excellent dharshan of Lord Ayyappan in Pushpa alankara at Sannidhanam at 10:37pm. That dharshan is an everlasting memory.

Overall, this trip is a much more than satisfactory to me. I was able to make the complete trekking barefoot. First, I didn't believe that I will be able to make it barefoot  completely because I am used to wearning shoes in office daily (which I should not wear for 41 days before taking on the trekking). Secondly, last 5 years I have been in different locations such as New Delhi, Bangalore. Hence, I had to make short trekking trips. The success of this trip proves yet again that விரதம் இருந்தால் வெற்றி கிடைக்கும் (if you toil you will achieve success). 

Apart from that, visiting 28 temples in 7 days was a mind calming experience for me. I am not sure, if I had earlier enjoyed the scenic beauty of the long trek if not occasionally. This time, I personally took time to observe the surroundings, listen to the  cacophony of birds, tall trees, broad stout roots of the trees, dense wild forests etc. Apart, from religious point of view, I also see this trip to be a indicator of physical stamina and fitness condition. 

Wishing that God is graceful on me in calling me and giving me the strength every year to take this trip to visit him.

மின்னலே! உறவின் பெருமை அறிவாயோ

எனக்கு மிகவும் பிடித்த பாடல்களில் இவ்விருப்பாடல்கள் எப்போழுதும் இருக்கும். எனக்கு பிடித்த சில வரிகளை பெரிது(bold) செய்துள்ளேன்.

அழகே சுகமா உன் கோவங்கள் சுகமா
அழகே சுகமா உன் கோவங்கள் சுகமா
அன்பே சுகமா உன் தாபங்கள் சுகமா
அன்பே சுகமா உன் தாபங்கள் சுகமா

தலைவா சுகமா சுகமா
உன் தனிமை சுகமா சுகமா
வீடு வாசல் சுகமா
உன் வீட்டு தோட்டம் சுகமா
பூக்கள் எல்லாம் சுகமா
உன் பொய்கள் எல்லாம் சுகமா
அன்பே சுகமா உன் தாபங்கள் சுகமா

அழகே உன்னை பிரிந்தேன் என் அறிவில் ஒன்றை இழந்தேன்
வெளியே அழுதால் வெட்கம் என்று விளக்கை அணைத்து அழுதேன்
வெளியே அழுதால் வெட்கம் என்று விளக்கை அணைத்து அழுதேன்
அன்பே உன்னை வெறுத்தேன் என் அறிவை நானே எறித்தேன்
உறவின் பெருமை பிரிவில் கண்டு உயிரில் பாதி குறைந்தேன்
உறவின் பெருமை பிரிவில் கண்டு உயிரில் பாதி குறைந்தேன்
பழைய மாலையில் புதிய பூக்கள்தான் சேராதா
பழைய தாலியில் புதிய முடிச்சுகள் போடாதா
வாழ்க்கை ஓர் வட்டம்போலே முடிந்த இடத்தில் தொடங்காதா
வாழ்க்கை ஓர் வட்டம்போலே முடிந்த இடத்தில் தொடங்காதா
அழகே சுகமா உன் கோபங்கள் சுகமா

பாடலாசிரியர்: வைரமுத்து
திரைப்படம்: பார்த்தாலே பரவசம்
இசை: AR ரஹ்மான்
பாடியவர்கள்: ஸ்ரீநிவாஸ், சாதனா சர்கம்

மின்னலே நீ வந்ததேனடி
என் கண்ணிலே ஒரு காயமென்னடி
என் வானிலே நீ மறைந்துப் போன மாயமென்னடி
சில நாழிகை நீ வந்து போனது
என் மாளிகை அது வெந்து போனது
மின்னலே என் வானம் உன்னைத் தேடுதே

(மின்னலே நீ)

கண் விழித்துப் பார்த்தபோது கலைந்த வண்ணமே
உன் கை ரேகை ஒன்று மட்டும் நினைவுச் சின்னமே
(கண் விழித்து)
கதறிக் கதறி எனது உள்ளம் உடைந்து போனதே
இன்று சிதறிப் போன சில்லில் எல்லாம் உனது பிம்பமே
கண்ணீரில் தீ வளர்த்தே காத்திருக்கிறேன்
உன் காலடித் தடத்தில் நான் பூத்திருக்கிறேன்

(மின்னலே நீ)

பால் மழைக்குக் காத்திருக்கும் பூமியில்லையா?
ஒரு பண்டிகைக்குக் காத்திருக்கும் சாமியில்லையா?
(பால் மழைக்கு)
வார்த்தை வரக் காத்திருக்கும் கவிஞனில்லையா?
நான் காத்திருந்தால் காதலின்னும் நீளுமில்லையா?
கண்ணீரில் தீ வளர்த்துக் காத்திருக்கிறேன்
உன் காலடித் தடத்தில் நான் பூத்திருக்கிறேன்

(மின்னலே நீ)

பாடலாசிரியர்: வைரமுத்து
திரைப்படம்: மே மாதம்
இசை: A.R.ரஹ்மான்
பாடியவர்: S.P.பாலசுப்ரமணியம்

2014

ஆ!

இந்த ஆண்டு எல்லோரும் எல்லா நலமும் வளமும் பெற்று இன்புற்று வாழ எனது இனிய புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துக்கள்.

பரிசு

நேற்று சென்ற ஆண்டைப் பற்றி எழுதியப்பொழுது நாளை 2014கைப் பற்றி சற்று சிந்தித்து எழுத வேண்டும் என்று எண்ணினேன். அப்படி எழுதலாம் என்று உட்கார்ந்து நினைக்கயில் திரு.ஜெயமோகன் அவர்களின் வலையத்தில் `வெண்முரசு - முதற்கனல்` பதிப்பை படித்தேன். முதல் பதிவே ஒரு ஆழமான துவக்கமாக அமைந்தது. இது மகாபாரதத்தின் கதைப் போல உள்ளதே என்ற சந்தேகம் இருந்தது. மற்றுமொரு ஒரு பதிவை அதில் படித்தேன். ஆண்டின் துவக்கத்திலேயே ஒரு பரிசு. ஜெயமோகன் அவர்கள் வெண்முரசு - என்ற தலைப்பில் மகாபாரதத்தை எழுதுகிறார். இந்த நாவல் 10 ஆண்டுகளுக்கு தினமும் தொடராக அவரது வலையத்தில் வர உள்ளது. இந்த செய்தி வாசித்தப்போது எனக்கு ஆ என்று வந்தது. ஆகவே தான் ஆ வென்று துவங்கினேன்.அவர் இப்படி எழுதியிருப்பார் `இது ஒவ்வொருநாளும் கொஞ்சமேனும் வாசிக்கக்கூடியவர்களுக்கான படைப்பு. ஒவ்வொருநாளும் வாசித்தவற்றைப்பற்றி தியானிக்கக்கூடியவர்களுக்கானது. அவர்களின் வாழ்க்கையை மேலும் சிலவருடங்கள் வியாசனின் மானுடநாடகம் ஒளியேற்றுவதாக! ` அப்படி வாசித்தவற்றை (எல்லாவற்றையும்) தியானிப்பேன் என்பதே இந்த ஆண்டின் முதல் தீர்மானமாக துவங்குகிறேன்.

எனது இந்த ஆண்டு தீர்மானங்கள்

1) அன்போடும் பண்போடும் இருத்தல் வேண்டும்.

2) கற்க கசடறக் கற்பவை கற்றபின் நிற்க அதற்குத் தக.

2) கல்லூரியில் அனுமதிப் பெற வேண்டும்.

3) 52 நூல்கள் (அதாவது, வாரம் ஒரு புத்தகம்) வாசிக்க வேண்டும். 

4) வெண்முரசு (மகாபாரதம்)- தினமும் வாசிக்க வேண்டும்.

5) திருக்குறள் - நாளும் ஒரு குறள் கற்க வேண்டும்.

6) வாசித்தவற்றை தியானிக்க வேண்டும்.

7) Coursera.Orgஇல் - Introduction to Financial Accounting, Data Analysis and Statistics, First Step in Entrepreneurship ஆகிய பாடங்களை கற்க வேண்டும்.

8) உடல் இடையை குறைக்க வேண்டும்.

9) மனதை ஆக்கபூர்வமான எண்ணங்களிலும் செயல்களிலும் மட்டும் திளைக்க விட வேண்டும்.
10) சமூக வலைதளங்களில் மிக மிக குறைவாக தான் ஈடுபட வேண்டும்.
11) பொருட்களை நாடாத ஒரு எளிய வாழ்வை பின்பற்ற வேண்டும். புதிய துணிமணிகள், மின் அணு பொருட்கள் வாங்குவதை தவிர்க்க வேண்டும்.
12) உணவு கட்டுப்பாடு வேண்டும்.

பாரதியார் சொன்னதுப் போல் -> http://rajeshbalaa.blogspot.in/2013/07/like-others-do-you-think-ill-fall-down.html

உரனென்னும் தோட்டியான் ஓரைந்தும் காப்பான்

வரனென்னும் வைப்பிற்கோர் வித்து.

மெய், வாய்,கண், மூக்கு, செவி என்னும் ஐந்து யானைகளும் தத்தம் புலன்கள் ஆகிய ஊறு, சுவை, ஒளி, நாற்றம், ஓசை ஆகியவற்றின் மேல் செல்லாமல், அவற்றை மன உறுதி என்னும் அங்குசத்தால் காப்பவன் எல்லாவற்றிலும் சிறந்ததாகிய வீட்டுலகிற்கு ஒருவிதை ஆவான்.