Featured Post

Daily Project திருக்குறள்

Dear Readers / Friends, http://DailyProjectThirukkural.blogspot.com/    By interpreting various meanings for every word in a Thirukkur...

February 28, 2014

மீன் குழம்பு [குடைநிழல் - தெளிவத்தை ஜோசப்]

மகள் எப்போதுமே என் கட்சிதான். எப்போதும் எதற்கும் அப்பா வேண்டும் அவளுக்கு. அம்மாவுடனான, அண்ணாவுடனான சின்னச்சின்ன பிரச்சினைகளுக்கும் தீர்வுகாண அவளுக்கு அப்பா வர வேண்டும்.

நேற்று பகல் சாப்பாட்டின் போதுகூட அம்மாவுடன் ஒரு றகளை.

நேற்று பகல் எங்கள் வீட்டில் மீன் குழம்பு.

மகள் மீன் சாப்பிடுவதில்லை! அவளது மறுப்பின் நியாயம் கருதி நானும் வற்புறுத்தவில்லை.

முன்பெல்லாம் மீன் என்றால் விரும்பி சாப்பிடுவாள். சின்ன மீன் என்றால் மாத்திரம் சற்றே சங்கடப்படுவாள். துண்டு மீன் என்றால் முள் பிரச்சினை கிடையாது. மிகவும் விரும்புவாள். அம்மாவின் மீன் குழம்பு வைப்பே ஒரு தனித்துவமானது. தனிச்சுவையானது. கிராமப் புற சிங்களப் பெண்கள் பலாக்காய்கறி சமைப்பதுபோல, ஒரு அருமையான கைப்பக்குவம் அது!

வெறும் குழம்பை வெறும் தட்டில் விட்டு வழித்து வழித்துச் சுவைப்போம். நானும் மகளும். அப்படி இருந்தும் இப்போது மீன் குழம்பு சாப்பிட மறுக்கின்றாள் என்றாள் அதற்கான் வலுவான காரணங்கள் உண்டு.

கொஞ்ச காலத்துக்கு முன் எதுவிதமான் கேள்வி கேட்பாடுகளுமின்றி இளைஞர் யுவதிகள் கொன்று குவிக்கப்பட்டனர். டயர் போட்டு எரிக்கப்பட்டனர்.

காலெரிந்த, அரையெரிந்த பிணங்கள் காடு மேடென்று கிடந்தன. கூடுதலானவை ஆறுகளில் எறியப்பட்டன.

வாயுப்பி வயிறுப்பிக் கரையொதுங்கி மனிதர்களை பயமுறுத்தியவை ஒன்றிரண்டு! மீதியெல்லாம் ஆற்றிலோடி கடலுக்குள் சங்கமித்து மீன்களுக்கு உணவாகின.

மனிதர்கள் மட்டுமா மீன் தின்னலாம்! மீன்களும் மனிதர்களைத் தின்ன வேண்டாமா! ஓடம் வண்டியிலும் வண்டி ஓடத்திலும் ஏறும் வரலாறுகள் தான்.

அரச இயந்திரத்தை செயலிழக்கச் செய்யும் உறுதியுடன் மேற்கிளம்பிய தென்னிலங்கைச் கிளர்ச்சிக்காரர்களை அரசு அடக்கி காட்டியவிதம் இது.

ஒருநாள் மனைவி சமையலுக்காக மீன் அரிந்து கொண்டிருந்தாள். வழக்கம்போல் மகளும் உடனமர்ந்து ஒத்தாசை செய்து கொண்டிருந்தாள். அரிந்த மீனின் அடிவயிற்றை நசுக்கிக் குடல் எடுக்கும்போது பிதுக்கிய வேகத்தில் விரல்களுக்கூடாக நழுவி ஒடித் தனியாக தரையில் விழுகிறது ஒரு விரல் துண்டு. மனித விரல்! வர்ணம் பூசிய நகத்துடனான ஒரு சுண்டு விரல் துண்டு.

மகள் பயப்படக்கூடும் என்பதால் தாய் லாவகமாக மறைக்க முயன்றிருக்கின்றாள். சின்னஞ்சிறிசுகள் ஆர்வம் மிக்கவர்களாயிற்றே.

‘அது என்னம்மா’ என்றவள் தெறித்தோடி விழுந்த விரல்துண்டைக் கண்டுவிட்டதும் ‘சீக்கே’ என்றப்படி எழுந்தோடிவிட்டள். அந்த சம்பவத்துக்குப் பிறகு மீன் என்றாலே அவளுக்கு ஒரு அறுவறுப்பு சாப்பிட மறுப்பாள். சாப்பிட மாட்டாள். நானும் வற்புறுத்துவதில்லை.

வீட்டில் மீன் குழம்பு என்றால் ஏதாவது மகளுக்கு தனியாக இருக்கும். நேற்றும் மீன் தான். தனியாகச் சமைத்திருக்கும் குழம்பை எடுத்துக் கொடுக்காமல் தாய் மீன் குழம்பை மகளிடம் தள்ள ‘பாருங்கப்பா’ என்று மகள் சிணுங்க. நான் எழுந்துபோய் மற்ற குழம்பை எடுத்து வந்து மகளுக்கு ஊட்டினேன். 

‘நீங்கள்தான் அவளை கெடுக்கிறது’ என்று பொய்யாகச் கோபித்துக்கொண்டாள் மனைவி. மகள் ஒரு நமுட்டுச் சிரிப்புடன் தாயைச் கேலி செய்தபடி ஓரக்கண்ணால் என்னை நோக்கி கண் சிமிட்டுவாள்.

HE IS MY EVERTHING
HE IS MY ALL - HE IS MY EVERYTHING
FOR GREAT THINGS AND SMALL
HE GAVE HIS LIFE FOR ME.

என்று ஏசுவின் நவநாள் பிரார்த்தனையின் போது படிக்கப்படும் பாடலை உயர்ந்த குரலில் பாடினாள். அம்மாவை உசுப்பிவிட.

(இலங்கை மலையக பகுதி எழுத்தாளர் தெளிவத்தை ஜோசப் அவர்களின் குடைநிழல் [2010] குறுநாவலில் இருந்து ஒரு சிறிய பகுதி அல்லது சிறுகதை என்றும் சொல்லலாம்)

மலையக பகுதி - யாழ்ப்பாணம் அல்ல. இந்தியாவில் இருந்து தேயிலை தோட்டதிற்கு அடிமைகளாக சென்றவர்கள்.

February 19, 2014

எனக்குப் பிடித்த பாடல்

’எனக்குப் பிடித்த பாடல்’ 2003-இல் வெளிவந்த பாடல். இத்தனை ஆண்டுகளில் ஒருதடவை கூட அதனை நான் கேட்டது இல்லை. தற்ச்செயலாக ஐ-பெட்-இல் எனது தம்பி பதிவிறக்கம் செய்து இருந்தான். அதை கேட்டேன். வரிகளில் மெய் மறந்தேன். மிகவும் பிடித்த வரிகளை பெரிதுப்படுத்தி உள்ளேன். :)

எனக்குப் பிடித்த பாடல்
அது உனக்கும் பிடிக்குமே
உன் மனது போகும் வழியை
எந்தன் மனது அறியுமே
என்னைப் பிடித்த நிலவு
அது உன்னைப் பிடிக்குமே
காதல் நோய்க்கு மருந்து தந்து
நோயைக் கூட்டுமே
உதிர்வது... பூக்களா..?
மனது வளர்த்த சோலையில்
காதல் பூக்கள் உதிருமா?

பித்துப் பிடித்ததைப் போல
அடி பேச்சு குழறுதே
வண்டு குடைவதைப் போலே
விழி மனசைக் குடையுதே
காதலின் திருவிழா
கண்களில் நடக்குதே
குழந்தையைப் போலவே
இதயமும் தொலையுதே
வானத்தில் பறக்கிறேன்
மோகத்தில் மிதக்கிறேன்
காதலால் நானும் ஓர்
காத்தாடி ஆகிறேன்.

வெள்ளிக் கம்பிகளைப் போல
ஒரு தூறல் போடுதோ
விண்ணும் மண்ணும் வந்து சேர
அது பாலம் போடுதோ
நீர்த்துளி தீண்டினால்
நீ தொடும் ஞாபகம்
நீ தொட்ட இடமெல்லாம்
வீணையின் தேன் ஸ்வரம்
ஆயிரம் அருவியாய்
அன்பிலே அணைக்கிறாய்
மேகம் போல எனக்குள்ளே
மோகம் வளர்த்து கலைக்கிறாய்

பாடலாசிரியர்: நா.முத்துகுமார்
திரைப்படம்: ஜுலி கணபதி
இசை: இளையராஜா
இயக்குனர்: பாலு மகேந்திரா.

February 12, 2014

சுப்ரை

இன்று எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் வெண்முரசுவில் (மகாபாரதம் தமிழில் மறு ஆக்கம்) சுப்ரை என்ற ஒரு பறவையை பற்றிய ஒரு (தாய்மை பற்றிய) கதைப் படித்தேன். மிக அருமையாக இருந்தது.

அந்த கதையை இங்கு வெட்டி ஒட்டி உள்ளேன்.

சுட்டிகள் (சொடுக்கலாம்)

முன்னொரு காலத்தில் இந்திராவதி என்னும் ஆற்றின் கரையில் கௌரன் என்னும் சாதகப் பறவை தன் துணையுடன் வாழ்ந்து வந்தது. மழைநீரை வானிலிருந்து அருந்தும் சாதகப்பறவை பிற உயிர்கள் அறியாத ஆற்றிடைக்குறைக்குச் சென்று அங்குள்ள மரப்பொந்தில் முட்டையிடும் வழக்கம் கொண்டது. தந்தை அமைக்கும் மரப்பொந்துக்குள் சென்று அமரும் தாய்ப்பறவை உள்ளே முட்டையிட்டு இறகுகளால் பொத்தி அடைகாக்கும். ஆண்பறவை பறந்துசென்று இரைதேடிக்கொண்டுவந்து தன் துணைக்கு உணவூட்டும்.

காட்டெருதின் கொம்புகளைப் பிணைத்ததுபோல் அலகுள்ள சாதகப்பறவையான கௌரன் தன் துணைவி சுப்ரை ஐந்து முட்டைகளுடன் மரப்பொந்துக்குள் முட்டைமீதமர்ந்து தவம் செய்யத்தொடங்கியதும் அதை உள்ளே வைத்து தன் உடற்பசையால் மூடியது. பின்பு காட்டுக்குள் சென்று உணவுகொண்டு வந்தது. நாற்பத்தொருநாட்கள் அவ்வாறு கௌரன் தன் மனைவிக்கு ஊட்டியது. ஒருநாளில் நூறுமுறை அது உணவுடன் வந்தது. கிடைக்கும் உணவில் ஏழில் ஒருபங்கை மட்டுமே அது உண்டது. மெலிந்து சிறகுகளை வீசும் வல்லமையை இழந்தபோதிலும் கௌரன் சோர்வுறவில்லை.

ஒருநாள் வானில் உணவுதேடிச்சென்ற கௌரன் சிறகு ஓய்ந்து ஒரு மரத்தில் அமர்ந்திருக்கையில் ஒரு வேடன் அதை அம்பெய்து வீழ்த்தினான். இறகுகள் முழுக்க உதிர்ந்து கருக்குழந்தைபோல ஆன சுப்ரை சிறகுகள் முளைக்காமல் புழுக்கள் போல நெளிந்த சிறு குஞ்சுகளுடன் மரப்பொந்தில் காத்திருந்தது. ஐந்து குஞ்சுகளும் தீராப்பெரும்பசியுடன் அன்னையை முட்டி உணவுக்காகக் குரலெழுப்பின. இரண்டுநாள் காத்திருந்தபின் சுப்ரை என்ன நடந்திருக்குமென புரிந்துகொண்டது.



சுப்ரை தன் குஞ்சுகளிடம் சொன்னது, ‘குழந்தைகளே, இந்த ஆற்றிடைக்குறையில் இருந்து நாம் தப்ப ஒரேவழிதான் உள்ளது. நீங்கள் என்னை உண்ணுங்கள். முதலில் என் குருதியைக் குடியுங்கள். பின்பு என் கால்களை உண்ணுங்கள். அதன்பின் என் கைகளை. என் இதயத்தை கடைசியாக உண்ணுங்கள். உங்கள் சிறகுகள் வளர்ந்ததும் பறந்துசெல்லுங்கள். என்னை நீங்கள் சிறிதும் மிச்சம் வைக்கலாகாது.’

அன்னையின் ஆணைப்படி ஐந்து குஞ்சுகளும் அதனை உண்டன. அதன் குருதியை அவை குடித்து முடித்ததும் சுப்ரை வெளுத்து வெண்ணைபோல ஆகியது.  அவை அதன் கால்களையும் கைகளையும் உண்டன. கடைசியாக மெல்ல அதிர்ந்துகொண்டிருந்த இதயத்தை உண்டன. அன்னையை சற்றும் மிச்சமில்லாமல் உண்டு முடித்த அவை புதியசிறகுகளுடன் வானில் எழுந்து பறந்து சென்றன. அந்த ஐந்து குஞ்சுகளில் ஒன்றுக்கு மட்டும் அன்னையின் கடைசி ஆணை நினைவில் இருந்தது. அது திரும்பி வந்தது. அந்தப்பொந்தில் அன்னையின் வாசனை எஞ்சியிருப்பதை அதுமட்டும்தான் அறிந்தது. அதை எப்போதும் போக்கமுடியாதென்பதை புரிந்துகொண்டது.

தேவருலகு நோக்கி ஒளிமிக்கச் சிறகுகளுடன் பறந்துகொண்டிருந்த சுப்ரையை மூதாதையரின் உலகில் கௌரன் சந்தித்தது. ‘நான் உன் துணைவன்.. என் சிறகுகள் ஏன் ஒளிபெறவில்லை?’ என்று கேட்டது. ‘நான் மண்ணில் தாய்மையின் பேரின்பத்தை அடைந்து முழுமைகொண்டேன். என் பிறவிக்கண்ணி அறுந்தது’ என்றது சுப்ரை. ‘ஆம், நான் என் இச்சை அறாமல் இறந்தேன்’ என்றது கௌரன். ‘நீ மண்ணில் மீண்டும் பிறந்து நான் பெற்ற முழுமையைப் பெறுவாய்’ என சுப்ரை கெளரனை வாழ்த்தி விண் ஏகியது.’

February 07, 2014

மொழி - Language

எழுத்தாளர் திரு.ஜெயமோகன் வலையத்தில் இருந்து.

சொற்கள் என்பவை வெறுமே மொழிசார்ந்தவை அல்ல. அவை அறிவின் துளிகளும்கூட. ஒரு சொல்லை அறியாமலிருப்பதென்பது அச்சொல் சுட்டும் விஷயத்தையும் அறியாமலிருப்பதே. மொழியை சரிவர அறியாமலிருப்பது பண்பாட்டை சரிவர அறியாமலிருப்பதே. இன்றையசூழலில் அது ஓர் இயல்பானநிலையாகவே உள்ளது.

அதேசமயம் வெறுமனே சொற்களைப் போய் ‘கற்றுக்கொள்வது’ எவருக்கும் சாத்தியமல்ல. மகாபாரதம் போன்று நம் பண்பாட்டின் ஆதாரவிசையாக உள்ள ஒரு நூலை வைத்துக்கொண்டுதான் சொற்களையும் அச்சொற்கள் ஏந்தி நிற்கும் அறிவையும் நாம் கற்றுக்கொள்ளமுடியும். ஆகவே வெண்முரசு வாசிப்பு என்பது வெறுமே வாசிப்பு மட்டும் அல்ல, அது ஒரு கல்வி.

அதற்கான முயற்சியை வாசகர் எடுக்கலாம். தெரியாத எச்சொல்லையும் உடனே கூகிளில் வெட்டி ஒட்டி தேடினால் பெரும்பாலும் பொருள் வந்துவிடுகிறது. இணையத்தில் தமிழ்ச்சொற்களை ஏற்றும் பணி அக்காலத்தில் ஏட்டுச்சுவடிகளை அச்சிட்டமைக்கு நிகரானது. அதைச்செய்த முன்னோடிகள் அனைவருக்கும் வணக்கம்.

Translation
Words are not just linguistic. They drops of knowledge. Not understanding a word is not understanding the information it has. Not realizing / understanding a language properly is not understanding the culture properly. But, in reality that is what the prevailing commonly.

Whereas simply learning words is not possible for anyone. In our works such as Mahabharata, which is encyclopedia our culture, through the words that it carries, we can learn the seed of the words and the knowledge it retains in it.  Hence, this work (Venmurasu - a rework of Mahabharata in Tamil by Writer Jeyamohan) is not just a reading but education.

The reader may take the initiative. A unknown word can be cut-pasted in Google and mostly meaning of it will be available. The loading process(project) for meanings of Tamil words  is similar to the process/project converting the writings in palm leaves to print text books. Salutes to all those.

February 06, 2014

Imagining Gandhi

T. M. KRISHNA wrote in The Hindu. A good article

For him, his work, his passion, which found such intensity in struggle, was not a question of good vs. evil but a series of battles within the site of the ‘good’ itself.

Gandhi

Whether you worship, revere, respect, fault or even detest him, the Mahatma, Gandhi, or as his British Indian Passport saw him, Mohandas Karamchand Gandhi, remains a character of great, if intriguing, relevance.

Among his numerous contributions, one of the greatest is his redefining of the idea of struggle, of revolt and the role in these of violence. Each of these concepts has traditionally invoked hurt, suffering, and even death, very often to the oppressor himself.

In Gandhi, the hurt and the suffering were self-inflicted. In fact, the more the hurt and suffering, the higher the risk of death, the ‘purer’ for him was the struggle, the more justified the revolt.

For Gandhi, his work, his passion, which found such intensity in struggle, was not a question of good vs. evil but a series of battles within the site of the ‘good’ itself. Each mass movement gave a paradigm of change, which was about more than just the immediate objective. Both by intent and method, he left behind an altered scene in which both oppressed and oppressor stood challenged, transformed.

Every January 30, at 5.17 pm, we revisit the moment of his ‘silencing’ with silence. At that moment not only was he killed but a wholly new vision that he had created evaporated. The sense of loss that engulfed the nation was about more than the loss of a person. A whole world crumbled at that instant, something only he represented, something only he was.

Gandhi was saint, social reformer and freedom fighter, but what intrigues me is why he was different, not just in degree but in his whole being, from the many others who struggled for exactly the same causes. Like many before him he too traversed the country. But Gandhi did not travel to observe or learn from India in the ordinary sense. He became the laughter, tears, drudgery, suffering, friendship, anger and hope. The observer became the observed. Every experience moved him closer to who he was, leading to revelations that were not always pleasant, but were the truth. What he saw as the future was very different.

The difference lay in his imagination, in his visualising sensibility. Yet what he saw as India’s destiny was anything but imaginary, it was tangible. It was not just about social inequalities and the depressing conditions, but he saw deep inside these external actualities, the hidden fire of tomorrow, the fire that would burn not to destroy but to recreate. This was the imagination of a master visionary, not a delusion of Mohandas.

He knew that he had to address Today for a Tomorrow. But he also immediately realised that no one can address reality without imagining the future. To imagine something for oneself is one thing, but to make every other person imagine it at the same time is completely another.

What of his own did Gandhi create in the actuality of Indians’ lives? The most magnificent ‘creation’ was the possibility of a future in which violence, bloodshed, hurt, and destruction were not part of the edifice. It was not a passive vision, rather an active, dynamic, even aggressive force that sought to change the weaknesses of a violent today for a morally mature tomorrow.

He made an entire people envision something radically new. They were imagining a future without blood on their hands. This was the creation of the Mahatma.

Was the identification of India with Gandhi’s vision of India self-deceptive, or, worse, was it false, a dream?

As much as Gandhi may have tried to transfer his imagination to the people, it was essential that they feel his imagination, his vision within themselves as their own imagination and their own impulse and feeling. It was essential that they make Gandhi’s vision of the future, their India of the future, for which they took responsibility. They did try to do this, earnestly, emotionally, intellectually, with utmost loyalty. They felt the empowerment, happiness, joy and a possible future in equality in independent India. This was the master at work. This emotional world was charged using created action. The actions were not just about their political or social impact but about creating an emotional anchor. This was not the Mahatma’s personal anchor; it was the collective foundation for all. But this left everyone believing that Gandhi’s vision was their own.

This connection existed only till the creator of the vision lived. His imagination of a future India was like a painting, which he made with his own life. The painting was his life and his life was the painting. Until he remained, the future as he envisioned was within everyone’s embrace. But with him gone, the illusion disappeared; what seemed to be their future, created by him, but collectively owned, existed no more.

The memory of it lingers, of course, but it evokes nostalgia rather than the active, living participation he wanted. So, was his imagination a waste of his energy, of India’s time? The problem lies in the fact that everyone else is living in the imagination of these ‘thought leaders’ and not imagining for themselves. Every individual must imagine and work for true change in society. We took shelter within Gandhi’s imagination, forgetting that his greatest gift was the idea of imagination itself, which he did not own.

Gandhi’s use of creative imagination is fascinating. He created from his experience and skills a certain vision which, like a piece of art, arose from within him, and then tried to envelop every individual around him. He also gave his personal vision a collective personality, by investing it with an objective quality, like an artist would his work of art.

Was the Mahatma an artist? He would have been happier being called an artisan. What distinguishes the two? Nothing but this, that while an artist hopes to create art, an artisan is untroubled by the thought ‘Am I creating art?’

But is every one of us an artist? An artist lives within everyone, but we need to have the sensitivity to ‘receive the world’, the strength to question it, and emotions beyond the self to make of our experience what Gandhi did, namely, to present a new imagination that goes beyond the person who is imagining it. For a beautiful world, we all need to be artists in life and not live within the creations of others.

Keywords: Mahatma Gandhi, Gandhian ideology, Gandhian thought, Gandhi's vision